Ben yine de kuracağım o sofrayı sanki ''O'' varmış gibi...

Amcamın ilk ziyaretçilerinden biri :)


Uzun süren bir ayrılığın sonunda yeniden bilgisayarımın başında blog dostlarını ziyaret etmekten ve kendi bloğumu güncelleyebilmekten mutluyum. Özlemişim... Hayatın değişmez gerçeklerinden biri ve an acısı belki de ölüm. Ölüm gerçeğine rağmen yaşıyoruz. Ne kadar yakınımıza gelirse o denli canımızı yakıyor ama yine de yaşamaya devam ediyoruz. Geçtiğimiz haftalarda bu acıyı son derece derinden yaşadım. Hala inanamıyorum. Bazen gülüyorum, kahkaha attığım da oluyor; düşünüyorum, çalışıyorum pek çok şeyden zevk alıyorum ama bazen birden aklıma geliyor, inanamıyorum. Bu gerçeği değiştirmem imkansız. Onu özleyeceğim... Hepimiz hala telefonunu çaldırıyor ve cevaplamasını bekliyoruz ama nafile. Evine gittiğimizde sanki üst katın merdivenlerinden inecek ve hadi mangalı yaktım diyecek diye bekliyoruz ama o da mümkün değil. Asıl Çanakkale de anlayacağız artık bizimle olmadığını. Ben yine de kuracağım o sofrayı sanki o varmış gibi...